16 Σεπ 2008

Aν λυθεί το Κυπριακό θα χάσω



Κάθομαι δίπλα στην πράσινη γραμμή τζαι θωρώ τις σημαίες να κυματίζουν. Σκέφτομαι ότι αν λυθεί
το Κυπριακό εν να χάσω πολλά κομμάτια που το είναι μου. Εν θα έρκουνται, παράδειγμα, διάφοροι δημοσιογράφοι, ντόπιοι και ξένοι, να με ρωτήσουν πως νιώθω που ζω εδώ και να τους λαλώ, κάμνοντας τον αχάπαρο, ότι αρέσκει μου η παλιά πόλη .

Εν θα μπορώ να κάνω show στους φίλους μου τους καλαμαράδες, όταν έρκουνται διακοπές, για τις Θερμοπύλες που φυλάω:


“Εδώ σκοτώθηκε ο Τρύφωνας .υπηρετούσε την θητεία του και επήγεν να ανταλλάξει κονιάκι και τσιγάρα με ένα τουρκοκύπριο στρατιώτη αλλά είδε τους ο Τούρκος αξιωματικός και έπαιξε τον” ....

“Τι τον έπαιξε;”

“Τον πυροβόλησε.”

“Α!"


και οι άλλοι οι διάφοροι:

.....“Δεν φοβάστε δαμέ;”

“Καμιά φορά σύρνουν μας καμιά πέτρα αλλά γενικά εν ήσυχα”.



“Εν επικίνδυνο για τα μωρά πάντως.”


“Ναι αλλά στην ακρόπολη μπορεί να σου τα πατήσουν τα αυτοκίνητα. Δαμέ εν αδιέξοδο. Τα καλά της κατοχής!”





Αν ανοίξουν τα οδοφράγματα εν να χάσω την ησυχία μου . Θα περνούν αυτοκίνητα που το αδιέξοδο δρομάκι μας, θα μετατραπούμε, δεν ξέρω για πόσα χρόνια, σε εργοτάξιο ανοικοδόμησης της “νεκράς ζώνης”.Άσε που μπορεί η κόρη μου να γνωριστεί με κανένα Τούρκο γείτονα και άτε να ξεμπλέξομε μετά.


τζίνοι ποτζεί τζαι μεις ποδά καλλίτερα!


Πόσο τα μικρομέγαλα συμφέροντα του κάθε ενός μας, οι ανασφάλειες και οι φιλοδοξίες μας, επηρεάζουν την προσπάθεια για λύση;!!!







3 Σεπ 2008


H πόλη είναι το κοινωνικό εργοστάσιο παραγωγής συστημανθρώπων . Οι εγκλωβισμένοι στην παραγωγική διαδικασία πολίτες κινούνται σε ατέρμονους δρόμους. Ξένοι ! Ερωτευμένοι με τα εμπορεύματα στις βιτρίνες ή απλός με τις βιτρίνες.


Οι πόλεις αλλάζουν συνεχώς. Νέα κτίρια γεννιούνται παλιές γειτονιές χάνονται.


Το πλήθος δεν πρέπει να έχει μνήμη.
Πρέπει να θυμάται μόνο την τελευταία διαφήμιση. Το τελευταίο εμπόρευμα που λιγουρεύτηκε και θέλει δικό του. Η στιγμιαία χαρά που θα πάρει απ' αυτό, θα πληρωθεί σε μικρές ατέλειωτες δώσεις στην τράπεζα... σε μικρούς προστιθέμενους θανάτους της ύπαρξης.

Η πλατεία ελευθερίας πάντα ανάξια του ονόματος της υπέκυψε εύκολα στο ακαριαίο κτύπημα ενός τρυπανιού.


Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν ... ;


ή μήπως ,


οι πολίτες χωρίς παρελθόν[άρα και χωρίς δεσμεύσεις] μπορούν να πλάσουν την ουτοπία να οργανώσουν το καινούργιο να επιτύχουν το αδύνατο

Η φωτογραφία μου
Φρικιά όλου του κόσμου ενωθείτε!