Κάθομαι δίπλα στην πράσινη γραμμή τζαι θωρώ τις σημαίες να κυματίζουν. Σκέφτομαι ότι αν λυθεί το Κυπριακό εν να χάσω πολλά κομμάτια που το είναι μου. Εν θα έρκουνται, παράδειγμα, διάφοροι δημοσιογράφοι, ντόπιοι και ξένοι, να με ρωτήσουν πως νιώθω που ζω εδώ και να τους λαλώ, κάμνοντας τον αχάπαρο, ότι αρέσκει μου η παλιά πόλη .
Εν θα μπορώ να κάνω show στους φίλους μου τους καλαμαράδες, όταν έρκουνται διακοπές, για τις Θερμοπύλες που φυλάω:
“Εδώ σκοτώθηκε ο Τρύφωνας .υπηρετούσε την θητεία του και επήγεν να ανταλλάξει κονιάκι και τσιγάρα με ένα τουρκοκύπριο στρατιώτη αλλά είδε τους ο Τούρκος αξιωματικός και έπαιξε τον” ....
“Τι τον έπαιξε;”
“Τον πυροβόλησε.”
“Α!"
και οι άλλοι οι διάφοροι:
.....“Δεν φοβάστε δαμέ;”
“Καμιά φορά σύρνουν μας καμιά πέτρα αλλά γενικά εν ήσυχα”.
“Εν επικίνδυνο για τα μωρά πάντως.”
“Ναι αλλά στην ακρόπολη μπορεί να σου τα πατήσουν τα αυτοκίνητα. Δαμέ εν αδιέξοδο. Τα καλά της κατοχής!”
Αν ανοίξουν τα οδοφράγματα εν να χάσω την ησυχία μου . Θα περνούν αυτοκίνητα που το αδιέξοδο δρομάκι μας, θα μετατραπούμε, δεν ξέρω για πόσα χρόνια, σε εργοτάξιο ανοικοδόμησης της “νεκράς ζώνης”.Άσε που μπορεί η κόρη μου να γνωριστεί με κανένα Τούρκο γείτονα και άτε να ξεμπλέξομε μετά.
τζίνοι ποτζεί τζαι μεις ποδά καλλίτερα!
Πόσο τα μικρομέγαλα συμφέροντα του κάθε ενός μας, οι ανασφάλειες και οι φιλοδοξίες μας, επηρεάζουν την προσπάθεια για λύση;!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου