Ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες; !

Είναι δέκα και μισή το βράδυ. Οδηγώ προς το σπίτι με την κόρη μου στο πίσω κάθισμα. Στην κακόφημη Πενταδακτύλου ένα αυτοκίνητο είναι σταθμευμένο στην μέση του δρόμου με αναμμένη την μηχανή. Δύο μπρατσάδες σε έξαλλη κατάσταση χτυπάνε άγρια ένα μετανάστη. Αυτός καλύπτει το κεφάλι με τα χέρια του για να προστατευτεί γερμένος πάνω σε ένα τοίχο. Σκέφτομαι ότι δεν με παίρνει η φάση με τους δύο φουσκωτούς και ταυτόχρονα ανοίγω την πόρτα. Ντράπηκα, να σας πω την αλήθεια. Αν δεν επέμβω τι θα σκεφτεί η μικρή . Τσάμπα θα πάνε τα αντιρατσιστικά μου μαθήματα τσάμπα και οι αναρχικές μου παπαριές . Πλησίασα δήθεν αποφασιστικά ελπίζοντας να σταματήσει και κανένα άλλο αυτοκίνητο. Ο ένας κατευθύνεται προς τα πάνω μου φωνάζοντας ότι “οι κολόξενοι έρχονται στην χώρα μας και......” . Ήταν φανερό ότι περίμενε από μένα να πάρω θέση. Εγώ τον αγνοώ και φωνάζω στον άλλο να σταματήσει. Την κρίσιμη στιγμή της κλιμάκωσης μια γυναικεία φωνή στο βάθος φωνάζει “αφήστε τον ρε” .Η μικροκαμωμένη κυρία που κάνει πιάτσα πιο κάτω πλησίασε στην σκηνή κάνοντας μεγάλο σαματά . Οι ψευτόμαγκες θεώρησαν ότι παραμεγάλωνε η παρέα, μπήκαν στο αυτοκίνητο και έφυγαν. Ο δεύτερος οδηγός που σταμάτησε στο σημείο το μόνο που βρήκε να πει ήταν ότι “εκατούρισε πάνω του ο μαυρής!!”

ζήτω το έθνος